Een regenboog aan karakters op de grauwe straat

Ik was op weg naar de daklozenopvang. Een passant vraagt mij of ik misschien wat valium voor hem heb (outfashioned drug, gebruikt door daklozen). Ik excuseer mij en loop door naar de opvang. Mijn aandacht gaat echter naar een vijftal mannen die tegen het hek van een industrieterrein aan leunen. In het zicht van een beveiligingscamera doen enkelen zich tegoed aan bier en valium.

Na een uitzichtloos gesprekje in het opvangcentrum keer ik huiswaarts, maar op weg naar huis, langs hetzelfde hek besluit ik toch een gesprek aan te knopen met de mannen die ik eerder tegen kwam. Wat leek op een stel grijze verveelde mannen blijkt het meest diverse groepje mensen dat ik ooit tegen het lijf ben gelopen.

Een donkere man spreekt meteen opgewekt terug. “Iedereen heeft wel een verhaal, maar als je interessante verhalen wil horen kun je misschien beter binnen zoeken”, Zegt hij, “Ik heb niet zulke spannende verhalen.” Fred, is zijn naam, en met zijn pils in de hand verteld hij dan toch hoe hij op straat terecht is gekomen. “Ik heb vast gezeten, ja, dan beloven je vrienden je alles. Later, toen ik uit de gevangenis kwam waren mijn vrienden mij vergeten en was ik alles kwijt.” Trots vertelt hij over zijn Harley-Davidson en duidt op het motorjack dat hij aan heeft. De Davidson zelf raakte hij kwijt toen hij uit de bak kwam. Fred introduceert me aan de passant die als straatdichter zijn geld verdient.

Glenn de straatdichter opent het donkere mapje dat enkel nog door het stiksel bij elkaar wordt gehouden. Pronkend met het mapje verteldt hij dat hij professioneel straatdichter is en zijn stukjes verkoopt om een beetje geld te verdienen.

Geld verdienen voor daklozen is improviseren. Een volgende man licht toe. “Iedereen verdient hier zijn geld op een andere manier. Ik zoek dan metalen, maar iedereen hier heeft zijn eigen manier.”  Ik besluit een gedicht van de straatdichter te kopen, 3 euro voor zijn gedicht over het leven op straat.

Wereld zonder huis

Ik denk, mijn wereld zonder huis

Genadeloos, Versteende tijd

Constant de stilstand Bezuren

De Getergde uren

Gevangen Lichaam Geeft De Geest

De Vleugels Die Het Sturen

Over Toekomst     Verleden Door het Heden

Vermalen uren

Ik Denk mijn Wereld Zonder huis

Aan Den einde Gloort De hoop

Bevrijdt het verduren

Van het tikken Van De tijd

Door eeuwigheid overwonnen uren

Ja, ik Denk Mijn Wereld Zonder Huis

 

Ik bedenk mij het werk dat er in al zijn gedichten zit. Een map vol met honderden van deze gedichten, geschreven van de straat, de meeste nooit verkocht. Hoewel bij Glenn net zoals bij de andere straatslapers alle economische zekerheid weggeslibd is, komt hij vrolijker over dan elke welgestelde zakenman.

De volgende die ik ontmoet is een vader, in een roze t-shirt en een bodywarmer trotseert hij de kou. Dak lasser was hij, totdat hij er vanaf viel en zijn rug op twee plaatsen brak. Zijn inkomen werd gehalveerd, het ging uit met zijn vriendin en even later vond hij zichzelf terug op straat. “Ik zou wel een kamer kunnen betalen van het geld dat ik kreeg, maar je kan je zoontje toch niet ontvangen op zo’n studentenkamertje?” In plaats van een kamer voor zichzelf te huren maakt hij elke maand 300 euro over voor zijn zoontje van zes. “De rest, spaar ik op om een mooi huis van te huren waar ik mijn zoon in kan ontvangen.”

Dit zijn slechts enkele van de diverse verhalen die ik die dag tegen kwam. De dakloze mede-Nederlanders zijn de meest diverse karakters, soms uit het zelfde milieu als waar jij vandaan komt.